kaasar, namumula pa rin yung mata ko... GRRRRRR! kahapon pa to hindi na nawala. hindi naman sore eyes. nairritate ata sa contacts. pero ngayon lang talaga nangyari sa akin to. ang scary ng itsura nung mga nerves, parang galit na galit sila.

nakakahiya pa, kasi naman, ang dami ko pang nakakasalamuhang tao kahapon. lahat sila yun ang unang napapansin... yung iba pa tuloy akala umiyak ako. nyak, anuna!

----------

haaaaay, sa wakas naayos ko na ang kuwarto ko. ang dami ko talagang kalat. bigla ko lang narealize, habang tumatanad ka, naiiba talaga ang mga interests mo. yung mga dating bagay na mahalaga sa iyo, paglipas ng panahon, hindi na rin pala ganun kahalaga. tulad nung mga readings and stuff nung highschool. nakakatawa, dati e parang ayaw ko pa ipagtatapon yung mga yun kasi sabi ko highschool stuff ko yun---alaala ng nakalipas. kahit yung mga tipong xerox lang ng kung ano na alam ko namang hindi ko na magagamit pa muli sa buhay ko. ngayon, although may panghihinayang kasi nga hindi ko na sila magagawa pang i-keep, maitatapon ko na sila.

naalala ko tuloy ang mga highschool memories. pati na rin yung nung elem. lahat ng mga nakalipas. kung tutuusin, kapag nagrereminisce talaga, magkasama ang lungkot at saya. nakakaaliw kasing maalala ang lahat, at nakakalungkot kasi lahat iyon, kahit gaano pa kaganda at kaprecious, hindi mo na mababalik. taposna nga kasi.

nakita ko nga ulit, sa pag-aayos ko ng mga gamit ko, yung sinimulan kong isulat na whatever essay tungkol sa buhay at mga bagay na dumarating at lumilipas. hindi ko pa rin tapos. sinimulan ko yun last sem during my most boring class ever---ChE 197. ayos din naman pala ang produkto nung subject na iyon. nakakapaglikha ako ng mga senti-sentihang essays.

pag natapos ko yun ilalagay ko dito.