happy birthday to me, happy birthday to me, happy birthday, happy birthday... happy birthday to me.

pasensya na, alam kong dapat masaya ako. oo, masaya naman ako. ngayon ay aking kaarawan. at marami na sa aking mga kaibigan ang bumati. salamat sa kanila. at sa iyo din. salamat sa countdown. naappreciate ko.

pasensya na, alam kong weird pero aaminin ko, malungkot ako. hindi ko kasi mapigilan. nung nagtanong ka kung anong gs2 kong gift, sabi ko wala, basta huminga ka lang. mali pala ang sagot ko.

umiinom ka ngayong mga sandaling ito. kung pwede nga lang sana na hindi ko na ibaba ung fone para hindi ka na nila mayaya... kung pwede lang. pero kasi meron ding sinecelebrate na bday jan ngyn. at ito nga ang rason kung bakit ako nalulungkot. kung alam mo lang. na kahit hindi na tayo nagcountdown, kahit wala kang anu pa mang gawing iba para icelebrate ang bday ko, basta hindi ka lang uminom. ngayon pang araw na ito. siyempre hindi ko naman ito masabi sa iyo...

nagpaalam ka sa kin, tinatanong mo kung pwede ba, nag-aaya kasi sila, magdiriwang daw. salamat kasi kahit hindi mo kailangang magtanong, nagpaalam ka pa din. naappreciate ko un. alam mo kasing ayaw ko un. pero alam mo na din ang sagot sa tanong mo. at alam kong hindi mo sila matanggihan... kaya nga ako nalulungkot.

nakikita ko ang effort mong umiwas. at sobrang nagpapasalamat ako doon. sobra. at pasensya na, pero kasi ang gusto ko totally hindi na. at alam kong mahirap para sa iyo yun. at hindi ko magawang hilingin sa iyo na tigilan mo na. hindi ko po kayang magdemand. ayaw kong magdikta. lalo na kung alam kong maligaya ka sa ginagawa mo. ang mahirap nga lang dun, hindi ko kasi alam kung anong gagawin ko.. parang checkmate. hindi ko magawang humiling sa iyong tigilan na ang paginom, pero hindi ko rin gusto na umiinom ka. ano na? hindi ko alam....

siguro ito ang kapalit ng mga realizations ko. na gusto ko sanang iwasan dati... sabi ko after ni *exgig*papanatilihin ko ang bubble ko, para maging proteksyon sa kung anumang lungkot at sakit na maaring dumating. sabi ko hindi ko hahayaang mawala ang shield na yun. siguro dahil sa trauma na rin. ako kasi ung tipong taong pagnakapag-isip na, nawawala na ang bubble. which makes me vulnerable to the slightest kalungkutan that may arise. ganito talaga ko e. at eto nga, unti-unti na atang numinipis ang shield ko...

tinanong mo ko dati kung ano yung pagkakaparehas at pagkakaiba niyo ni *exgig*. sinabi ko sa iyo kung ano yung mga parehas. pero hindi ko sinabi yung mga pagkakaiba, sabi ko akin na lang iyon. tinanong mo na lang kung ano ang implication nung mga pagkakaibang iyon, kung mas ok ba na magkaiba o hindi. hindi ko rin sinagot. sa totoo lang, hindi mahalaga sa kin yung mga yun, magkaiba kayong tao, natural. except dun sa mga tinutukoy kong pinakamahahalagang bagay...... dun ko hinihiling na sana.. sana nga magkaparehas kayo dun sa mga aspects na iyon. pero hindi ko yun kailan masasabi sa iyo...

don't get me wrong. gusto kong magpasalamat sa iyo. sa lahat-lahat. sobrang salamat. masaya po ako. pero hindi ko rin maiwasan na malungkot.. siguro hindi mo rin ata magugustuhan kung hindi ako malungkot, kasi ibig sabihin nun, wala akong pakialam.

naguguluhan pa rin ako.

pasensya na, kasi nakikita ko ang efforts mo para pasayahin itong araw na ito. oo masaya, pero malungkot din. pasensya na. hindi ko rin ata kayang sabihin na ganito ang naffeel ko. kasi alam kong malulungkot ka kapag nalaman mo.

hindi ko na alam. buti na lang marunong akong magsulat. at least dito pwede sabihin lahat. shock-absorber.

ewan ko.