natapos ko na sa wakas ang report namin sa 133. update lang tapos matutulog na ko.

nung tuesday, napag-usapan namin ni audric ang tungkol sa pagbblog---kung bakit pa ito ginagawa ng tao e gayung may mga tao naman siya sa paligid na pwedeng pagkwentuhan. naisip namin, paminsan, wel actually madalas pala para sa akin, bigla ka na lang magkakaroon ng mga ideas sa isip mo na right then and there ay gusto mo sanang ishare. yun nga lang, parang wala sa timing. siguro dahil iba ang mood, or pwede ring walang tao. tapos kapag nasa tamang mood na o kaya naman ay nagkatao na, hindi na swak sa moment na ishare pa. kaya nagbblog. kasi anytime, pwede ka lang basta na lang magtype ng hinaing mo sa buhay, mga agam-agam sa isipan, anything of that sort. siguro not necessarily blog. kahit mere doodles lang sa papel. gawain ko yun kahit dati pa. kaya naman nagpapasalamat ako ng lubos dahil yes-read-yes-write ako.

pumasok nga ang idea na pamisan winiwish ko na sana may isa pang ako. tipong biglang fission tapos tada! dalawa na ako. para pagdating ng mga panahong windangers ako, alam ko maiintindihan niya ako exactly the way na gusto kong maintindihan ako. aba naman, dapat lang, iisa kami e. katakot naman kung hindi pa kami magkaintindihan. ang saya siguro nun, tipong hindi ka na mahihirapan mag-explain ng pananaw mo, kasi alam niya kung ano ang mga iyon. at gets niya lahat. lalo sigurong masaya kung bigyan ka niya ng advise, na sobrang sswak sa kailangan mo kasi nga alam niya kung ano exactly ang sitwasyon mo. asteeeeg siguro pag ganun.
----------
nung monday (aka birthday ko) umagang-umaga nagpost ako ng something na malungkot. ang sarap talaga ng feeling kapag may napagbuhusan ka ng hinaing sa buhay (special mention kay audric, salamat!) kasi parang gumagaan. at nung naishare ko nga, kay audric at dito sa blog, gumaan ang pakiramdam.

in fairness tama ang hinala ko. hindi ka titigil hangga't hindi mo naaachieve ang "goal" mo. which was ang mapasaya ako sa bday ko. at salamat, successful ka. salamat. tunay.
----------
nakarating tayo ng ayala ngayong araw na ito. bakit? wala lang. salamat ng pala. kasi pinapatulan mo ang mga trip ko sa buhay. alam ko paminsan ang weird. at salamat kasi pinapatulan mo.

katulad kanina. after namin gumawa sa skul nung 133, sabi ko sa sarili ko meron akong approx. 3 hrs para magpakasaya. tipong walang nakalaang gagawin na requirement whatsoever. balak ko sana ayain ka sa sm, at inaya nga kita. kaso sabi mo masakit ang paa mo. kaya sabi ko sige wag na lang. sabi mo sa up na lang pero kasi sabi ko ayaw ko. feeling ko simula ng sem na ito, lagi na lang ako nasa up. parang feeling ko sobrang deprived na akong makapunta as ibang lugar. lagi may kailangang gawin. ultimo nga sta.lu hindi ko na napapasok para i-explore e. sa lagay na yun ay dinadaanan ko pa yun araw-araw ha.

kaya siguro gusto ko mag-sm. kaso nga ayaw mo. pero salamat kasi naintindihan mo na sawa na ko sa up at sobrang tagal ko na na di nakakalaboy sa outside world, kaya eventually ay pumayag ka na mag-sm tayo. pero since la nga tayong concrete plan of action sa kung anong gagawin sa sm, sinuggest ko ang aking mejo out of this world na proposal.

nasabi ko na na mahilig akong maglakbay, at nag-eenjoy ako sa pagtuklas ng mga bagong daan. salamat kasi nung sinuggest ko na bumiyahe lang tayo, kung saan man makarating, pumayag ka. dapat papuntang monumento yung sabi mo, pero sabi ko what if ayala. at yun nga, nag-ayala tayo.

ang saya. wala lang kasi. as in naglakad lang tayo nung dumating tayo sa ayala, dun sa mga underground walks. ang saya. kasi yun yung gusto ko, ang mag-explore lang. ang saya. kasi sinamahan mo ko sa kalokohang trip ko sa buhay. ang saya. salamat.

after nun umuwi din tayo. wel kailangan na din, tapos na ang 3hr break from the real world. pero sulit ang 3 hrs na yun. sabi mo nga sana maulit. sabi ko din.